За подоконником-партой

Сидит в голубом муслине,

Зовут её... точно - Марта,

А, может, ещё хмурливей.

Окно распахнув беспечно,

Читает враспев вилланели,

Что, прежде чем кануть в вечность,

Как поцелуи звенели.

Петит мельтешит и пляшет,

Скользят глаза по велени,

В сердце, любви не знавшем,

День занялся осенний.

Взглянула на шум равнодушно:

На улице оголтело

Потёртая потаскушка

Торгуется из-за тела.

Взметнув завистливо брови,

В ладони глаза опустила,

Ведь даже такой любовью

Судьба её обделила.

Jan Brzechwa

Najbanalniejszy wiersz

Na parapecie wsparta
Siedzi w niebieskiej sukni,
Nazywa się pewno - Marta
Lub może jeszcze smutniej.

Siedzi w otwartym oknie
I czyta stare wiersze,
Przebrzmiałe już bezpowrotnie
Jak pocałunki pierwsze.

Litery drukowane
Przed jej oczyma skaczą,
W jej sercu nie zakochanym
Jesienny dzień się zaczął.

Spogląda obojętnie
W ulicę spowszedniałą,
Gdzie jakaś dziewczyna skrzętnie
Sprzedaje swoje ciało.

Spogląda i zazdrości,
I w dłoniach oczy chowa,
Że nawet takiej miłości
Los jej nie podarował.