Янина Гурецка. Стихи. (2)

Янина Гурецка. Стихи. (2).

Janina Górecka (1947 - 2023). Nauczycielka, poetka.

Autorka kilku tomików poezji.

Томашу Ковальчику.


Нет времени выравнивать. Мужчина и женщина

несут камни и сбрасывают их враз
в зеленую долину. Есть минута передохнуть.
Она знает, что там за холмом, есть земля,
в которой овцы пасутся рядом со львами. Небольшого
ручья достаточно для их разделения. Он
хотел бы этому верить, но должен влачить повседневность
как будто нет горизонта. Горбятся  больные
спины, пальцы кровоточат, ноги
печатают следы, запись истории человека.

Осмеянное наукой сверхчувственное восприятие
позволяет эскимосам откликаться на призыв.

Связанные долгом -идут.
**

T.Kowalczykowi.

Nie czas na porównania. Mężczyzna i kobieta

niosą kamienie, które spadają równolegle

w zieloną dolinę. Ten moment pozwala odetchnąć.

Ona wie, co za szczytem, poznała krainę,

w której owce pasą się obok lwów. Mały

strumień wystarczył na oddzielenie. On

chciałby pewności, ale musi toczyć codzienność

tak, jakby nie było horyzontu. Uginają się obolałe

plecy, palce krwawią, tylko stopy

odciskają ślad. Zapis historii człowieka.

Wyśmiewane porozumienie pozazmysłowe

pozwala Eskimosom przekazywać wezwanie.

Połączeni ciężarem – idą
**

Ассистентка режиссера в забытом театре

У нас было своё место
между сценой и остальными незанятыми.
Наши тела одетые разноцветными огнями
мерцали на стенах, как великаны
и грезили о витражах римских храмов,
на которых святые не стареют.
Девушки  всегда в слишком коротких юбочках
преклоняли колени перед твоим взглядом и молились,
чтобы ты посмотрел, как те, с икон, пыль с которых смахнули
нежной замшей. Ты спустился с неба
прямо в мои объятия.

Я вижу тебя- в облаке проплывающем
над рампой или на фоне белого полотна,
когда твои волосы сливаются в ореол,
а осветитель становится чудотворцем.
Утомленная молитвами, я думаю,
что место под сценой-наше море,
оно живёт приливами, в его шуме звучит знакомый голос

и тогда я понимаю, как долог век стрекозы
**
Asystentka reżysera w zapomnianym teatrze

Mieliśmy dla siebie miejsce

między sceną a resztą niespełnionych.

Nasze ciała ukryte w różnokolorowych światłach

migotały na ścianach niczym wielkoludy

i marzyły o witrażach z rzymskich świątyń,

na których święci się nie starzeli.

Dziewczęta w zawsze za krótkich spódniczkach

klęczały przed twoim spojrzeniem i modliły się,

abyś patrzył jak ci z obrazów, które odkurzano

delikatną irchą. Spływałeś z nieba

wprost w moje ramiona.

Widzę cię - obłok przepływający

nad zniczami albo na tle białego płótna,

gdy twoje włosy tworzyły aureolę,

a oświetleniowiec stawał się cudotwórcą.

Znużona modlitwami myślę,

że miejsce pod sceną jest naszym morzem,

trwa przypływami, w jego szumie brzmi znajomy głos

i wtedy wiem, że ważki mają dłuższe życie

Лев Бондаревский, поэтический перевод, 2023

Сертификат Поэзия.ру: серия 239 № 179179 от 17.12.2023

2 | 12 | 300 | 21.12.2024. 17:17:05

Произведение оценили (+): ["Барбара Полонская", "Екатерина Камаева"]

Произведение оценили (-): []