Михал Витольд Гайда.

Вот почему

То было в конце ноября с мигренью долгих ночей,

Свет фонарей на белых от  холода тротуарах.

Мы можем гулять по улицам и говорить, но о чём,

когда слова замерзают холодным огнём в облаках пара?

Потому что даже простая прогулка - это больше, чем диалог,

и звук удвоенных шагов обретает новое значение.

Эхо в воротах шепчет стихи, смысл которых  далёк

для прохожих , следящих ползущие площадью тени.

Сказка чудных витрин магазинам закрытым снится,

а мы все дальше идём, хотя холод покусывает нам руки.

На тонкий ледяной витраж падает звёздная искра.

Это нам: чтобы никогда не забыть друг о друге.

Michał Witold Gajda - "Malowanie portretu"

Dlatego

Był właśnie koniec listopada z migreną długich nocy,

bijącą światłem od latarni w zbielały chłodem chodnik.

Możemy chodzić po ulicach i mówić, tylko o czym,

gdy słowa marzną w kłębach pary wśród szronu zimnych ogni?

Bo przecież nawet zwykły spacer jest więcej niż rozmową,

a odgłos podwojonych kroków nabiera nowych znaczeń.

Ich echo w bramach szepcze wiersze, sens których trudno pojąć

przechodniom zapatrzonym w cienie pełznące pustym placem.

Zamknięte sklepy wyśnią baśnie zaczarowanych wystaw.

A my wciąż dalej, choć przymrozek pokąsa nas po rękach.

Na cienki witraż lodu spadnie samotnej gwiazdy iskra.

Jest dla nas: żeby nie zapomnieć i siebie zapamiętać.