Współczesny poeta rymować nie umie.
 Nie szepcze sonetów w głębokiej zadumie.
 Pomimo swych niskich zdolności do rymu,
 Z wysoka ogląda nagrobek Tuwima.

Поэты теперь, рифмовать не умея,
Не шепчут сонеты в тенистой аллее.
Своих невысоких задатков помимо,
Глядят свысока на могилу Тувима.

Написан стишок вначале по-польски, в связи с тем что в этой стране почти перестали писать рифмованные стихи.

В связи с тем, что на сайте существует ограничение по количеству размещаемых стихов, для того, чтобы освободить место новорожденным стишкам, я вынужден объединять старые в циклы. Начну с польских.

Ostatnie wagary

 Sprawdźmy zatem zegary, 
 Bo nasz statek odpływa. 
 Sławne wyspy Wagary 
 Oczekują już nas. 
 Mam nadzieję, wystarczy 
W obie strony paliwa.
Silnik furczy i warczy:
Bierze nogi za pas.

Na tych wyspach jak w kinie,
 Tanczą lwy i murzyni, 

 Chwieją małpy wesołe

Łodygami lian. 

 Wyspy te leżą bliżej 
 Niż Bahamy lub Fidzi - 
Za boiskiem przy szkole.
 O tym mówi nasz plan. 

 Te ostatnie w życiu mym wagary 
 Będą tkwić w pamięci cały czas. 
 Lecz pamiętaj mój stary, 
 Już ostatnie wagary 
 Czułym dzwiękiem gitary 
 Żegnają nas 

Matuzalem

 Po ścieżkach szwendał się staruszek Matuzalem. 
 W kieszeniach nosił pokarm dla uczciwych pszczół. 
 A jego serce owinięte ciepłym szalem 
 Bolało tak, jak gdyby szerszeń serce ciął. 

 Staruszek siedział tam, gdzie będzie Jeruzalem. 
 I wznosząc oczy ku wierzchołkom starych drzew, 
 Wciąż oczekiwał, żeby siadł na jego stallę 
 Skrzydłaty anioł albo Wszechmogący Szef. 

 Lecz nie uwierzył, kiedy przyszła Tajemnicza. 
 Usiadła obok, zamiast psalmu wzniosła wiersz... 
 I zamiast syna znów zapala knocik znicza 
Na jego grobie stary grabarz, siwy Giersz.