Гремит над лесом над безлистым,

И снова друг задумчив стал:

Душе далекий голос чистый

Тревожный подаёт сигнал.

Развёрстой хляби рык утробный

Рождает безотчётный страх.

Притокам припятским подобно

Ветвятся вспышки в небесах.

Но верится: садам и полю

Не навредит внезапный гром.

Дитя, резвящееся вволю,

Беспечно тешится дождём.

Раскаты грома все далече,

Истомой дышит небосвод,

И, босоножки сняв, навстречу

Босая девушка идёт.

***

Пімен Панчанка

Ізноўку гром на лес, на голы,

І хмурацца сябры мае:

У сэрцы нейкі даўні голас

Сігнал трывожны падае.

Нябёсы грозяць нам патопам,

Грамы раз’юшаныя б’юць.

Галіны прыпяцкіх прытокаў

Сябе ў маланках пазнаюць.

Ды верыцца: не пакалеча

Сады, палі дачасны гром.

А бесклапотная малеча

Шумліва цешыцца дажджом.

Размыты цёплыя дарожкі,

Далёка ў лесе гром асеў.

І асцярожна басаножкі

Дзяўчына босая нясе.