Ты знаешь…нет никто не знает,

верней, давно не вспоминает —

морковь на дереве росла

и всех ругала, как могла…

Капуста мол такая  дура,

у брюквы - жирная  фигура.

Обидно репе  надерзила, 

что  повторить нет даже силы.

Томат чудовищно пузат,

и отвратителен салат.

Картофель - в ношеном  мундире, 

укроп зачах…

Я ж в этом мире 

крута — на дереве живу,

в подружках числю и сову.

Да я —   главарь средь всяких  птах,

что сам господь не при делах.

Таких,  как я, в помине  нет,

украшу я любой обед…

Ну право,  что за задавака.

Не любим мы таких однако…

***

Dawno temu, choć nikt o tym nie wie,

Marchewka rosła na drzewie, 

A że tak wysoko rosła - 

Była okropnie wyniosła. 

O kapuście mówiła "kapucha", 

Z brukwi się wyśmiewała, że jest tłustobrzucha, 

A jak się wyrażała o rzepie, 

Nawet nie wspominać lepiej. 

Pomidor nazywała czerwoną naroślą,

Sałatę - jarzyną oślą, 

Ziemniak - ślepiem wyłupiastym, 

A koper, po prostu, chwastem. 

"Ja - mówiła marchewka - ja to jestem taka, 

Że jeśli tylko zechcę, zakasuję ptaka,

Rosnę w górze, na drzewie, lecz jak będzie trzeba, 

Pofrunę nawet do nieba! 

Ja jestem nadzwyczajna, w smaku niebywała, 

Jam owoc nad owoce, ze mną nie przelewki!" 

Tak mówiła marchewka - głupia samochwała. 

Dlatego właśnie dzieci nie lubią marchewki.