Wiesława Kwinto-Koczan

 W Michniowcu

Przykucnął na chwilę księżyc

między doniczkami,

w sieć firanki zaplątał

swoje srebrne włosy,

patrzył na mnie zuchwale

tysiącami oczu

w kroplach osiadłej na szybie,

lodowatej rosy.

Potem ruszył bez słowa

w wytyczoną drogę,

na chwilę jeszcze zerknął

przez daszek dziurawy,

trochę współczuł,

że usnąć nie mogę

i potoczył po niebie

w cieniu chmurnej nawy.

WUKA

Веслава Квинто-Кочан.

В Михневце

Присел на мгновение месяц

на подоконник,

запутался в занавесках

кудрями льняными

смотрел на меня смело

всеми глазами ,

росы на стекле,

каплями ледяными.

И снова отправился 

в путь заоконный

мелькнул на мгновенье

 в просветах навеса ,

сочувствуя словно

мне в муке бессонной ,

и покатился

в простор небесный .