1.

Когда все садились за праздничный стол,

Лишь мне не хватило там места.

Обычай толкует: черёд мой пришёл

Венчаться с любимой невестой!

2.

Я тост подымал - посчастливилось вновь:

Вино поиссякло в кувшине.

(Что значит: я буду в фаворе у вдов,

И стоит подумать о сыне!)

3.

Я за море плыл и пустил кто-то весть,

Что судно разбилось о скалы,

Тому, как всегда, объяснение есть:

Жизнь будет длинна небывало.

4.

О, как же обманчив порой белый свет:

Когда места нет - тебя женят,

А если хоронят - добавят сто лет,

Когда забывают - ценят!

Sens świata

1
 Do uczty gdy z gwarem siadano za stół,
 Mnie jednemu zbrakło siedzenia -
 Tłumaczy to zwyczaj, bym za złe nie wziął,
 Wróżąc: iż taki traf - ożenia!
 
 2
 Więc - toast podniosłem, lecz stało się znów,
 Że wlano mi ostatek wina.
 (Co zwyczaj wykłada z fawor u wdów,
 Lub, że możesz mieć wkrótce syna!)
 
 3
 Płynąłem za morze skąd puścił ktoś wieść,
 Że się rozbił okręt w podróży -
 Wiele stąd tłumaczeń, lecz spólna ich treść
 Długi i błogi żywot wróży.
 
 4
 Sens z tego, że dziwnie przewrotnym jest świat:
 Bo gdy nie masz miejsca, to cię żenią,
 A skoro pogrzebią dodają sto lat,
 A gdy zapominają - cenią!