Бруно Ясеньски. Лили скучает..

Бруно Ясеньски.

Лили скучает..

На кушетке, покрытой шкурой ягуара,

золотоволосая Лили

с фиалково- черными глазами филиппинки,

свернувшись  клубком, читает Метерлинка,

цедя сквозь белые зубы серебряный дым сигары.

У ее ног на шкуре  белоснежной козьей

гигант рыже-белый сенбернар

Наполеон

в выжидательной   позе

дремлет .

Тишина пополудня крадётся лениво.

Книга с шелестом падает на землю.

Лили зевает как кошка,

потягивается долго, красиво,

садится. 

Стройные ноги опирает на  пса ...

Она интересно бледнолица, 

губы в помаде карминные.

Может быть, слишком худы её руки

полудетская спинка,

ноги  стройные длинные.

Сладострастная - мягкой моделировки Rops’a .

Она сидит, загляделась  в окна,

за окнами дождь,

деревья мокнут.

Осень.

Люди ходят  по грязи в галошах .

Лили холодно,

Она стягивает черную шаль с кушетки

и закутывается  по шею ,

 как маленькая дикая кошка - 

мягкая . Хищная. Ничейная.

В гостиной  часы  пробили два.

В клетке над дверью

проснувшийся не совсем

большой  попугай выкликает слова      

заученно:

Le mal aime! Je vous aime!

Наполеон виляет хвостом,

ластится,

дает ей свою лапу.

Лили  рассеянно его гладит,

полулёжа, опираясь на локти .

Пёс отходит в уголок под лампу .

Лили  нервно смеётся, разглядывая

свои розовые  на просвет ногти.

Она берет сигару,

дымит.

Пёс зевает с протяжным звуком.

Дым тянется

 пепельной струйкой ,

Выкладывая наверху

литеры

СКУКА.

Часы тикают тихо,

попугай всё болтает.

Лили кажется, что ее комната зевает.

У ее ног

в складках текучих тканей

шеренгой открытых карт зевнул Северянин .

Под стенной  нишей , украшенной лепниной,

зубы своих клавиш ощерило пианино.

В вазах цветочных зевает каждый листик.

Лили встает,

вертит в руках хлыстик.

В трюмо отражаясь мутно, 

она подходит к окну.

За оконной  розовой  гардиной

пасмурный осенний день смотрит нелюдимо.

Пастями ворот зевают сонные здания.

Она молчит,

пса, что за ней потащился, толкает ногой,

долго смотрит на улицу в ожидании.

Улица пуста.

Люди как будто  вымерли.

Никого , лишь вода рекой.

Звонит.

В дверях появляется черный глянцевый Чарли.

Минутное молчание.

За окном  дождь льёт сильнее ...

- «Подать мне авто, поеду в  Аллеи.»

Jasieński Bruno - Lili nudzi się

Na kuszetce przykrytej skórą jaguara

Słomianowłosa Lili

Z oczami fiołkowo - czarnymi jak Chinka

Zwinięta w kłębek czyta Maeterlincka

Cedząc przez białe zęby srebrny dym cygara

U jej nóg na szerokiej śniegopłatnej kozie

Olbrzymi ryżobiały Saint - Bernard

Napoleon

W wyczekującej pozie

Drzemie

Leniwie czyhająca cisza popołudnia

Książka z szelestem upada na ziemię

Lili ziewa jak kot

Przeciąga się długo, żmudnie

Siada

Miniaturowe stopy opierając o psa...

Jest interesująco blada

O ustach barwy karminowej szminki

Może trochę za szczupła w ramionach

Ma drobne dziecinne plecy

I długie linijne nogi dziewczynki

Lubieżnie - miękkiej modelacji Ropsa

Siedzi zapatrzona w okno

Za oknami deszcz pada

Drzewa mokną

Jesień

Ludzie chodzą w kaloszach po błocie

Lili jest zimno

Ściąga z oparcia czarny szal fokowy

I obtula się nim po szyję

Jest jak małe dzikie kocię

Miękkie. Drapieżne. Niczyje.

W salonie na zegarze wolno bije druga

W klatce nad drzwiami

Walcząc ze snem

Wielka zielona papuga

Krzyczy swoje wieczne

Je vous aime ! Le mal aime !

Napoleon macha ogonem

Łasi się.

Podaje łapę

Lili głaszcze go miękko z odwróconą głową...

Nagle pies ze skowytem odskoczył dwa łokcie

I wtulił się w kąt za kanapę

Lili śmieje się nerwowo

Oglądając pod światło różowe paznokcie

Zaciąga się cygarem

Dymi

Chłoszcze szpicrutą swoje boskie uda

Dym sączy się

Wije się szeroka popielata smuga

Aż układa się w górze

Literami

NUDA

Cicho zegar cyka

Krzyczy papuga

Lili zdaje się, że jej pokój ziewa

U jej nóg

W fałdach spływających tkanin

Szeregiem kart otwartych ziewał Siewierianin

Pod ścianą z płytkiej wymoszczonej niszy

Pianino szczerzyło zęby swych klawiszy

W wazach ziewały kwiaty senne jak zatrute

Lili wstaje

Mnie w ręku szpicrutę

Tremo odbija się mętnie

Podchodzi do okna

Za okna firanką różową

Pochmurny dzień jesienny nudzi się deszczowo

Paszczami bram ziewały sennie kamienice

Milczy

Psa co się powlókł za nią potrąca nogą

Patrzy długo na ulicę

Ulica pusta

Jakby ludzie wymarli

Nikogo

Dzwoni

W drzwiach staje czarny glansowany Charli

Chwila - oczekiwanie -

Za oknami deszcz leje...

- "Podać mi auto. Pojadę w Aleje"

Лев Бондаревский, поэтический перевод, 2019

Сертификат Поэзия.ру: серия 239 № 144899 от 01.08.2019

1 | 2 | 790 | 21.12.2024. 17:06:35

Произведение оценили (+): ["Алёна Алексеева"]

Произведение оценили (-): []