Михал Витльд Гайда

 

Удержанное.

 

Видишь ли то что будет, или тревожишь память,

сидя на сходах дома, когда  дыханием ловишь

винный вкус тени сада и хлебный знакомый запах

шерсти  пшеничной , спутанной после ливня?

 

Маки давно отцвели; их спелое семя

высыпалось курганом на деревянном подносе.

Все здесь вроде обычно,  только немного иначе

пруд возле сада  блестит зеркальной эмалью.

 

И по другому, чем прежде, звучат неспокойным

хором канцоны лягушек и камышовые фуги.

Если захочешь, концерт повторят они  снова,

и солнце задержится, чтобы светиться подольше.

 

Между вчера и завтра медленно мост переходишь,

что в вышине перекинут по лёгким пернатым тучам.

Хотел бы остаться ещё в этом месте подольше,

но проще всего здесь  навсегда остаться.

 

Michał Witold Gajda.

Zatrzymane

 

Widzisz chwilę z przyszłości czy wspominasz przeszłość

siedząc na schodach domu, gdy próbujesz łapać

winny smak cienia sadu i chlebowy zapach

 pszenicznej sierści ziemi zmierzwionej po deszczu?

 

Maki dawno przekwitły; ich dojrzałe ziarno

 usypało się w kurhan na drewnianej tacy.

 Wszystko takie zwyczajne, a jednak inaczej

 błyszczy staw przy ogrodzie lustrzaną emalią.

 

Odmiennie niż zazwyczaj, w niespokojnym chórze

żaby toczą canzony i fugi sitowia.

 Jeśli zechcesz, powtórzą swój koncert od nowa,

 a słońce się zatrzyma, żeby świecić dłużej.

 

Między wczoraj a jutrem, wolno zmierzasz mostem

 rozpiętym gdzieś wysoko na pierzastej chmurze.

 Chciałbyś jeszcze w tym miejscu pozostać na dłużej,

 chociaż zostać na zawsze byłoby najprościej.