Лиля Хелена Метрыка.

Не стареем...

Не стареем, сказал ты, меняясь,  с годами

жизни, на повороты крутые богатой...
Что ж ты скажешь, любимый, той девушке давней
что любила дышать свежим запахом мяты,
окроплённой росою , а утренний лучик
веселился , играя на листочках пахучих,
и надежду будил на счастливую долю?

Нынче нету ни сада,  ни запаха мяты,
и мечты поседели, но украдкой позволить

может женщина мыслью свободной , крылатой,
вопрошая судьбу, устремляться куда-то...

Мудрость – жизненный опыт- они ль заменили
прелесть гладкого личика девушки милой?

Так принять, что дано , иль бороться  с судьбою?

Отвечай, как , меняясь, оставаться собою?

Nie starzejemy się – mówisz – zmieniamy jedynie,
z roku na rok bogatsi w życiowe zakręty...
Lecz co powiesz, kochany, wczorajszej dziewczynie,
która wdychać lubiła zapach świeżej mięty,
zdobnej w kropelki rosy i poranny promyk,
igrający wesoło wśród listków zielonych,
i budzący nadzieję, marzenia na przyszłość?

Dziś już nie ma ogrodu i nie pachnie mięta,
posiwiały marzenia, tylko płynąć myślom,
lecz coraz mniej swobodnie, pozwala kobieta.
I zadaje pytanie – czy ma na co czekać
Życiowa mądrość – czym jest? – czy chce jej skosztować
w zamian za gładką buzię, kiedy była młoda?