Вокруг широкий ров, что сплошь покрыли травы,
За ним руины стен, устойчивых когда-то.
Высокородный князь, спесивый и богатый,
Владычествовал здесь в лучах великой славы.

Обрушена стена, бессильна и трухлява,
Обломки пыльные щелисты и щербаты,
В них ветра жалобы на горькие утраты
И уханье совы, и кожанов оравы.

Седоголовый дед из ближнего селенья
Немало знает про ночные привиденья,
Искусные низать мониста из росы.

И с плачем вьётся жуть по шляху досветла
О молодой княжне немыслимой красы,
Что в башне замковой загублена была.

***

Уладзімір Жылка

Замчышча

Наўкола роў травой паросшы і шырокі,

За ім астача сьцен зруйнованых замковых…

Тут князь калісьці жыў багаты, ганаровы,

І слава-чутка йшла аб ім у сьвет далёкі.

Цяпер-жа сумна мур глядзіцца адзінокі,

Ў праходах вецер рве, зьдзьмухае пыл вяковы,

Ўначы стагнаньнямі і плачам страшаць совы,

І кажаны лятуць на дзень ў сплясьнелы лёхі.

А ў вёсцы блізкай дзед старэнькі бае, сівы,

Пра страхі розныя, што там таяцца, й дзівы

Начніц, што пацеркі нанізваюць з расы,

І па шляху снуюць і сеюць сьпеў жуды,

Ды аб княжне — дзіўной, нябачанай красы,

Ў замковай вежы век згубіўшай малады.