Павлюк Трус. Я смотрю удивлённо в простор

Посвящаю М. Чароту

 

 

Я смотрю удивлённо в простор,

Думы прошлое в памяти будят,

Где кресты –— смертной жизни узор,

И в молитве склонялись к ним люди.

 

Припадали в отчаянье ниц

К молчаливым камням в дни смятений

И ловили руками огни

На обломанных крыльях стремлений.

 

Горе в крае бродило с сумой,

Взор песком засыпали надёжно.

А ночами осенней порой

Лишь сычи голосили тревожно.

 

Я смотрю удивлённо в простор,

Думы прошлое в памяти будят,

Где кресты –— смертной жизни узор,

И в молитве склонялись к ним люди.

 

II

Помнишь осень, холодные дни,

Тени, образы, беды навалом,

Как над кручами бурь грозовых

Кто-то бился в смятенье о скалы?

 

Кровь сочилась из белой груди,

Убегала, как алые слёзы,

Чтобы в сказках, что ждут впереди,

Поднимались над бурями грёзы.

 

Чтоб извечные песни юдоль

Разносила ветрами над полем,

Там, где пленные думы и боль,

Ой, да думы в нездешней неволе.

 

Помнишь, осень, кровавые дни,

Тени, образы, беды навалом,

Как над кручами бурь грозовых

Птица гневная билась о скалы?

 

III

Много пройдено тропок, путей, —

Ещё больше душой пережито.

Потому в гуще нынешних дней

Сердце радостью жизни увито.

 

Потому от широких равнин

Шлю как другу привет, как поэту.

Может, завтра свободы огни

Золотые зажжём мы по свету.

 

Слышишь, ветры шумят над землёй

И встревожены Неманом дали?

Чтобы жизнь стала новой, иной,

Люди жалобой-песней восстали.

 

Много пройдено тропок, путей.

Что краса, если зори не светят…

Потому в гуще нынешних дней

Мы и славим борьбу в целом свете!

Я стаю і дзіўлюся

Прысвячаю М. Чароту

 

І

Я стаю і дзіўлюся ў прасцяг,

А ўспаміны мінулае будзяць,

Дзе на ростанях смерці й жыцця

Пад крыжамі маліліся людзі.

 

Прыпадалі у роспачы ніц

Да маўкліва-халодных каменняў

І лавілі рукамі агні

На абломаных крыллях імкнення.

 

Гора з кайстрай блудзіла ў палях,

Жвір-пясок уссыпалі на вочы,

Толькі ціха ў асенніх гаях

Галасілі сычы апаўночы.

 

Я стаю і дзіўлюся ў прасцяг,

А ўспаміны мінулае будзяць,

Дзе на ростанях смерці й жыцця

Пад крыжамі маліліся людзі.

 

ІІ

Помніш восень, сцюдзёныя дні,

Сцені, вобразы ў дзікай навале,

Як над кручамі бур-навальніц

Нехта ў роспачы біўся аб скалы?

 

Кроў сачылася з белых грудзей,

Кроў на светах ўзвівалася ў слёзы,

Каб у казках чароўных надзей

Узвіліся над бурамі крозы,

 

Каб адвечныя песні жыцця

Буйна веялі ў ветрах над полем,

Дзе палонныя думы шасцяць

Ой, ды думы ў чужынскай няволі.

 

Помніш восень, крывавыя дні,

Сцені, вобразы ў дзікай навале,

Як над кручамі бур-навльніц

Птушка білася ў гневе аб скалы?

 

ІІІ

Многа пройдзена сцежак, пуцін, —

Яшчэ болей душой перажыта.

Вось чаму ў гэтым новым жыцці

Сёння радасцю сэрца спавіта.

 

Вось чаму ад шырокіх раўнін

Шлю вітанне як сябру й паэту…

Можа, заўтра запалім агні,

Залатыя агні над сусветам.

 

Чуеш, ветры шумяць на мяжы?

Чуеш Нёману грозныя хвалі?

За вялікае вечнае жыць

Людзі скаргаю-песняй паўсталі.

 

Многа пройдзена сцежак, пуцін.

Што краса, калі зоры не свяцяць…

Вось чаму ў гэтым новым жыцці

Мы й вітаем змаганне ў сусвеце!

1928

Надежда Буранова, поэтический перевод, 2024

Сертификат Поэзия.ру: серия 851 № 183950 от 26.07.2024

4 | 2 | 114 | 08.09.2024. 02:41:02

Произведение оценили (+): ["Екатерина Камаева", "Аркадий Шляпинтох", "Владимир Старшов", "Алёна Алексеева"]

Произведение оценили (-): []