Adam Gwara

KSIĘŻYCOWY KAMIEŃ

Skryty księżycu, zmiłuj się nad nimi.

Drży motyl świecy. Północ zrzuca habit.

Daj zapomnienie, nim świt ich osłabi.

Zawieś bieg planet i poczucie winy.

Piękny księżycu, nie szczędź im urody.

Przywróć im nagość i uchroń przed wstydem.

Niech odmłodnieją kruchym lodem idąc.

Wszak lód to tylko stan tej samej wody.

Srebrny księżycu, zawiąż ich powojem.

Pozwól zapomnieć osobną niepamięć.

Nikt nigdy nie chciał siebie, jak tych dwoje.

Daj im odnowić zaplątanie ramion.

Niech się odnajdą i już się nie boją.

Podaruj lżejszy księżycowy kamień.

ЛУННЫЙ КАМЕНЬ
Луна, тайновидица , смилуйся над ними
Дрожит мотылёк свечи. Полночь сбрасывает покровы.
Дай им забыться, пока рассвет их не обескровил,
Пусть время застынет и чувство вины снимет.
Луна красновидная, их одари красотою.
Верни наготу им, не дай проявиться стыду.
Пусть станут моложе , ступая по тонкому льду.
Ведь лёд, как растает, окажется просто водою.
Луна среброликая, их повяжи вёртким хмелем,
Пусть в забвение они воедино канут.
Никто не хотел так друг друга, как эти хотели,
Так дай им сплестись наконец руками.
Чтобы они обнялись и смело взлетели,
Подари самый лёгкий им лунный камень.

Ag