Падают снежинки –

бриллианты-росы,

Падают, белеют

за моим окном…

Расчесали вишни

шёлковые косы,

Уронили долу

снеговой венок.

И угас в просторах

говор колокольный,

Отцвели, увяли

лепестки туги.

 

Кажется, что снова

я, пути невольник,

Еду в дом родимый

к близким, дорогим.

Раздвигает вечер

тонкие мерёжи,

На окне столетник

догорел во сне,

А в душе цветисто,

так легко, погоже,

Что из глаз улыбки

сыплются на снег.

Вновь зима чарует

снежными коврами

И грустят под снегом

сонный луг, река.

И приходит радость

тихими волнами,

Незаметно тает

острая тоска.

А снежинки сеют

мглу, туман безбрежный,

Падают, кружатся

за моим окном,

И цветёт на вишнях

праздник белоснежный,

На виски ложится

перед ранним сном.

Хочется навеять

тайны-небылицы

Звуками мелодий,

радостью без слов.

И застыли тени

у меня в светлице.

Засыпаю… Снится

милое село.

 .

Урывак з паэмы "Дзесяты падмурак"

.

Падаюць сняжынкі -
дыяменты-росы,
Падаюць бялюткі
за маім акном...

Расчасалі вішні
шоўкавыя косы
І ўранілі долу
снегавы вянок.

Дзесьці ў прасторах
празвінелі бомы,
Дацвілі пялёсткі
нечае тугі...

І здаецца зноўку -
еду я дадому
Пераведаць родных,
блізкіх, дарагіх.

Адхінае вечар
тонкія мярэжы,
На вакне альвасы
дагарэлі ў сне,

А ў душы квяцістасць,
і такая свежасць,
І з вачэй усмешкі
сыплюцца на снег.

Зноў зіма паслала
снежныя кілімы,
Зажурыла беллю
паплавы, лугі,

І прыходзіць радасць
у красе маўклівай.
Адплываюць хвілі
смутку і тугі...

А сняжынкі сеюць
кволую імглістасць,
Падаюць бялюткі
за маім акном,

І цвіце на вішнях
снежная ўрачыстасць,
Сцелецца на скронях
перад раннім сном.

Хочацца навеяць
казкі-таямніцы
Гукамі мелодый,
радасцю без слоў.

І застылі цені
у маёй святліцы,
Засынаю... Сніцца
роднае сяло.