Michał Witold Gajda -

Wieczór z niedoszłymi przyjaciółmi

Światła zagrody szeroko sięgały

fal rzeki, skacząc jak płomyki zniczy

dla żywych, zmarłych i nieistniejących

moich przyjaciół, których nie zaznałem.

Ciągle nie mogłem się wszystkich doliczyć

kiedy siedziałem nad brzegiem, na łące.

Dmuchnęło mocniej, chłód przylgnął do pleców,

gdy wiatr w ogrodzie świstał i odwracał

blade podbicia malinowych liści.

Popędził fale, jakby nagle przeczuł,

że czas przegonić wieczór z cieniem lata

i mnie do domu, bo reszta się przyśni.

Михал Витольд Гайда

Вечер с не пришедшими друзьями

Свет от ограды  реки достигал,

плясал на волнах  огонёчками свечек

живым, неживым, тем, кого не узнал,

друзьям дорогим, ко мне не пришедшим,

 которых не счесть , да и я не считал,

 на берегу возле сада в тот вечер.

Холод дохнул,  тронул спину озноб,

 ветер в ограду ворвался, с налёта

в бледные листья малины зарыться,

 поднял речную волну , наверное, чтоб

вечер прогнать этот с тенями лета,

к дому меня, ну, а встреча приснится.