ԴՈՒ  ՉԵՍ  ԾԵՐԱՑԵԼ,  ՔԵԶ  ԾԵՐԱՑՐԵԼ ԵՆ

 

Դու չ՛ ես ծերացել,քեզ ծերացրե՛լ էն՝ խայթելով քո նուրբ, մանկական  հոգին,

Քեզ  արգելել են, քեզ վախեցրել են. «չար գայլը կգա,կամ մի կախարդ կին»:

Ու գոհ մնալով, որ երկու խոսքով քեզ ստիպել են աչքերդ փակել ու իբր քնել,

Գայլն ու կախարդը ծոցիդ են դրել ,ու քեզ նրանց հետ մեն-մենակ թողել:

Արևոտ հոգուդ թևերն են կախվել,

 Ոսկե  մազերն ել արծաթե դարձել :

 

Երբ թողել էիր խաղ ու խաղալիք,միտքդ քամու պես ազատ արձակել,

Երբ ուզում էիր թռչել մինչ երկինք ու էնտեղ երկա՜ր-երկար սավառնել,

Երազում էիր հեծնել  փայտե  ձիդ ու աշխարհն ամբողջ ձիով պտտվել,

Ո՛չ թռչում էիր,ո՛չ ձիուդ նստում, ո՛չ էլ մեկի հետ մուրազդ կիսում:

Ո՞վ կհասկանար,կասեին խենթ ես,

 Քո միջավայրը ծերացնում էր քեզ:

 

Լուռ  նայում էիր ձեր պատուհանից քո թաքուն սիրած է՛ն գեղեցկուհուն:

Բայց ո՞ւմ պատմեիր, որ քեզ չասեին. « դու էդքան փոքր, ու արդեն սիրու՞մ»

Առաջին մազդ արդեն  սպիտակեց, երբ պատին առավ հպարդ ճակատտ:

Հետո խաբեցին,տարան, չբերին. թքած տարածին,թե չտանեին հետը  հավատդ:

Հավատիդ  վերքը  ցավոտ էր ու մեծ,

Ինչ արիր-չարիր ՝վերքդ չբուժվեց:

 

Ի՞ նչ միամիտ են մանուկ ու ջահել, նայելով  դանդաղ շարժվող ծերերին,

Կողքից նայելով կարծիք են արել, թե ծերությունը թույլ է, ուժ չունի:

ճիշտ են նկատել,ծերերը թույլ են,բայց  ծերությունը՝ դաժան և ուժեղ.

Նա մանկութլունից արագ է վազում,նա չի էլ վազում,սիրում է թռչել:

ՈՒ  իր թռիչքում էլ կանգ չի առնում,

Գրկում է մարդուն ու թռած տանում:

 

Հիմա նստած ես մի թանկ աթոռի, պատիվդ՝ բարձր, հագուստդ՝ շքեղ,

Չորս կողմդ բանակ որդու ու թոռի,հարս ու փեսայի շարան մի ահեղ:

-Դու հանգիստ նստ՛ր, տեղիցդ  չելնե՛ս, դու այնքան ծեր ես ու այնքան տկար,

Ախր տարիքով էդքան էլ մեծ չես, քեզ ի՞ նչ պատահեց, էս  ի՞ նչ   օրն ընկար:

Ապրելուտ ճամփեն փակել, կտրել են,                                                     

Տանտ մեջ նստած՝ արդեն թաղել  են:

 

      Սամվել  Հարությունյան      Վանաձոր          26.12.2023

 

 

 

 

                            

 

 

՝՛՞