ԴՈՒ ՉԵՍ ԾԵՐԱՑԵԼ, ՔԵԶ ԾԵՐԱՑՐԵԼ ԵՆ
Դու չ՛ ես ծերացել,քեզ ծերացրե՛լ էն՝ խայթելով քո նուրբ, մանկական հոգին,
Քեզ արգելել են, քեզ վախեցրել են. «չար գայլը կգա,կամ մի կախարդ կին»:
Ու գոհ մնալով, որ երկու խոսքով քեզ ստիպել են աչքերդ փակել ու իբր քնել,
Գայլն ու կախարդը ծոցիդ են դրել ,ու քեզ նրանց հետ մեն-մենակ թողել:
Արևոտ հոգուդ թևերն են կախվել,
Ոսկե մազերն ել արծաթե դարձել :
Երբ թողել էիր խաղ ու խաղալիք,միտքդ քամու պես ազատ արձակել,
Երբ ուզում էիր թռչել մինչ երկինք ու էնտեղ երկա՜ր-երկար սավառնել,
Երազում էիր հեծնել փայտե ձիդ ու աշխարհն ամբողջ ձիով պտտվել,
Ո՛չ թռչում էիր,ո՛չ ձիուդ նստում, ո՛չ էլ մեկի հետ մուրազդ կիսում:
Ո՞վ կհասկանար,կասեին խենթ ես,
Քո միջավայրը ծերացնում էր քեզ:
Լուռ նայում էիր ձեր պատուհանից քո թաքուն սիրած է՛ն գեղեցկուհուն:
Բայց ո՞ւմ պատմեիր, որ քեզ չասեին. « դու էդքան փոքր, ու արդեն սիրու՞մ»
Առաջին մազդ արդեն սպիտակեց, երբ պատին առավ հպարդ ճակատտ:
Հետո խաբեցին,տարան, չբերին. թքած տարածին,թե չտանեին հետը հավատդ:
Հավատիդ վերքը ցավոտ էր ու մեծ,
Ինչ արիր-չարիր ՝վերքդ չբուժվեց:
Ի՞ նչ միամիտ են մանուկ ու ջահել, նայելով դանդաղ շարժվող ծերերին,
Կողքից նայելով կարծիք են արել, թե ծերությունը թույլ է, ուժ չունի:
ճիշտ են նկատել,ծերերը թույլ են,բայց ծերությունը՝ դաժան և ուժեղ.
Նա մանկութլունից արագ է վազում,նա չի էլ վազում,սիրում է թռչել:
ՈՒ իր թռիչքում էլ կանգ չի առնում,
Գրկում է մարդուն ու թռած տանում:
Հիմա նստած ես մի թանկ աթոռի, պատիվդ՝ բարձր, հագուստդ՝ շքեղ,
Չորս կողմդ բանակ որդու ու թոռի,հարս ու փեսայի շարան մի ահեղ:
-Դու հանգիստ նստ՛ր, տեղիցդ չելնե՛ս, դու այնքան ծեր ես ու այնքան տկար,
Ախր տարիքով էդքան էլ մեծ չես, քեզ ի՞ նչ պատահեց, էս ի՞ նչ օրն ընկար:
Ապրելուտ ճամփեն փակել, կտրել են,
Տանտ մեջ նստած՝ արդեն թաղել են:
Սամվել Հարությունյան Վանաձոր 26.12.2023
՝՛՞
Спасибо Елена. Я пишу эту притчу на русском языке. Не перевод, а более поэтически смелое.
Будем ждать! ))
Просто притча! Невелика по размеру, но сколько смысла! Перевела через Google.