Տխուր  օր   

Միտքս թռավ այնքան  հեռու, որքան  վաղուց  չէր  թռել,

Գնաց  մինչև  իմ մանկություն,  որտեղ վաղուց  չէր  եղել,

Գնաց,  կանգնեց կենտ  մի  օրվա, կենտ  մի դեպքի բերանի :

Պատմեմ,  մեկը կծիծաղի,  մեկն էլ  հաստատ կարտասվի:

Էլ չեմ  հիշում առիթն ինչ էր, բայց լուրջ բան էր, որ ծեծեց:

Մեր  կիսամաշ ավելն իսկույն  մորս ձեռքում հայտնվեց:

-Վայ,  մամա  ջան,  էլ չեմ  անի, շատ եմ խնդրում, չծեծես:

Դուք տեսնեիք,  սեղանի  շուրջն  ինչ կառուսել պտտվեց:

Ով էր հաշվել, քանի պտույտ, քանի հարված,  քանի »վա-ա-այ»,

Չար    ավելը փորձված ձեռքում  իր հարեհաս գործն  արավ:

Ճարըս կտրեց,  կատվի նման լուսամուտով դուրս պրծա,

Մի կատաղի փախչել փախա, փախա,  հեռու հեռացա:     

Մութն ընկնում էր, սովը բռնել, դեպի տուն էր տանում ինձ,

Մորս  ձայնը մուրազի պես եկավ, հասավ  ականջիս:

-Էդ անպետքին  ասեք  տուն գա, գա մի կտոր  հաց  ուտի,

Թե չէ կգամ…  Խոսքը  կիսատ մնաց,  ու խառնվեց արցունքին:  

Մորս համովվ  հոտով  ճաշը  ուտում `էի,  մտածում.

 Ինչ լավ  է, որ մաման  տունը ցախավելով  չի  ավլում:

Երնեկ  հիմա  մի  հրաշքով դուռը  բացի, ներս  մտնի,

 Ձեռքին  մի մեծ կոշտ ցախավել, ու մինչե  լույս ինձ ծեծի:

Սամվել  Հարությունյան        23. 10.  2023.  Վանաձոր