Циприан Камиль Норвид. Избитые истины

Ogólniki

Gdy z wio­sną ży­cia duch ar­ty­sta
Poi się jej tchem, jak mo­ty­le,
Wol­no mu mó­wić tyl­ko tyle:
«Zie­mia jest krą­gła — jest ku­li­sta!»

Lecz, gdy póź­niej­szych chło­dów dresz­cze
Drze­wa wzru­szą i kwiat­ki zle­cą,
Wte­dy do­da­wać trze­ba jesz­cze:
«U bie­gu­nów spłasz­czo­na nie­co...»

Po­nad wszyst­kie wa­sze uro­ki,
Ty, po­ezjo, i ty, wy­mo­wo,
Je­den — wiecz­nie bę­dzie wy­so­ki:
Od­po­wied­nie dać rze­czy sło­wo!