Эва Пилипчук.
В старой церкви.

Говор исповедальный
задержался в иконах
в досках их благодатных
коль до неба далёко
проскользнул через щёлку
чудо светлое - лучик
отче наш
приснодева
здесь под веками свода

застарелые раны
вновь болят и нас рознят
мир грехами исполнен
темя клонится в вечность
не льнут ладони к ладоням
боже зачем так трудно
скрип аналоя вторил
позабытой молитве
***
Ewa Pilipczuk

W starej cerkwi

Szmerem zwierzeń podniebnych
zaszeptały ikony
w łasce desek przysiadłe
gdy do nieba daleko
ze szpar okien się wymknął
świetlny cud – blady promyk
ojcze nasz
zdrowaś mario
pod sklepienia powieką

rany dawno zakrzepłe
jeszcze bolą i różnią
grzechów świata nie zliczysz
skronie chylą się w wieczność
dłoń do dłoni nie przylgnie
czemu panie tak trudno
skrzyp klęcznika się wtrącił
zapomnianą nowenną