Несётся жизнь вперёд за семафоры,

Где тишь полей, где гулкие леса,

Где вытканные синевой просторы

Колышутся под птичьи голоса.

 

А здесь, за водокачкой длинноногой,

В болоте жабы стонут целый день,

Мычат коровы, мятный дух дороги,

От старых лип ползёт немая тень.

 

Под вечер солнце цвета красной меди

Раскрашивает насыпи лучом;

У будки бородатые соседи

Сошлись на разговоры перед сном.

 

Девчата на перроне вечерами

Глядят приветно в окна поездов.

И возвращаются домой с мечтами

К цветам привычным, в мир волшебных снов.

 

Когда ж луга дадут приют туману

И в лес придёт ночная тишина,

То рельсы, отшлифованные станут

Гудеть, словно басовая струна.

 

И если будут быстрые вагоны

В простор без края мимо нас лететь,

Мы знаем: на поля, луга и склоны

Глаза их станут пристально смотреть.

 

Но если время скажет нам подняться,

То, глядя в света или тьмы поток,  

Увидим сотни мы похожих станций

На дальней трассе Минск-Владивосток.

 

И нам девчата взглядами своими,

В которых свежесть и семнадцать лет,

Передадут от Мурманска до Крыма

Для незнакомых нам родных привет.

 

И мы умчимся с весточкой счастливой

Сквозь гулкий лес и жёлтый свет полей…

Мы все здесь на платформе молчаливой,

На нашей тёплой, солнечной земле.

Алесь Дудар

На станцыі

 

Жыццё імчыцца ў даль за семафоры,

Дзе ціш палёў, дзе гулкія лясы,

Дзе сінню разатканыя прасторы

Птушыныя калышуць галасы.

 

А тут, за вадакачкаю цыбатай,

Ў балотцы жабы стогнуць цэлы дзень,

Мычаць каровы, сцежкі пахнуць мятай,

Ад ліп старых паўзе маўклівы цень.

 

Тут сонца колеру чырвонай медзі

На насыпах пад вечар зіхаціць;

Ля будкі барадатыя суседзі

Сышліся перад сном пагаманіць.

 

А на пероне ўвечары дзяўчаты

Глядзяць прыветна ў вокны цягнікоў

І парамі вяртаюцца дахаты,

Да звыклых кветак і нязвыклых сноў.

 

Калі ж лугі агорнуцца ў туманы,

Маўклівасць лес напоўніць давідна,

Дык будзе рэек сплёт адшліфаваны

Гудзець, нібы басовая струна.

 

І калі будуць шпаркія вагоны

Ля нас у даль бяскрайнюю імчаць, -

Мы ведаем: на нашыя загоны

Уважлівыя вочы іх глядзяць.

 

Але як скажа час і нам падняцца,

Дык, углядзеўшыся ў святло ці ў змрок,

Мы ўбачым сотні гэткіх самых станцый

На дальняй трасе Мінск-Уладзівасток.

 

І нам дзяўчаты яснымі вачыма

Са свежасцю сямнаццаці гадоў

Перададуць ад Мурманска да Крыма

Прывет для незнаёмых сваякоў.

 

І мы памчымся з весткаю шчаслівай

Праз гулкі лес, праз жоўтыя палі…

Мы не адны на станцыі маўклівай,

На цёплай нашай, сонечнай зямлі.

 

1936