Чарцяка балотны,

ён зладзіў табою,

прынадай начною,

спакусу апошнюю мне.

Дрынчаў на
сэрцайкі,
цягнуў з цябе жылы,
каб толькі,
ды хоць бы,
на ночку
і ты закахалася ў мяне.

І што ты тут зробіш,

танулі мы ў дрыгве,

дзе страсці

мацнейшы

за розум...

А гонару, гонару цьма.

Бывае такое, пра што не шкадуеш,

але...

Балюча, аб, як жа балюча,
пра тое і потым,
усім нам,
начамі,
аб чарах тых
у нашым жыцці...

Успамінаць.