Амо  Сагиян.   

          Судьба.

 

Я детство свое почти не  прожил,   

А похоронил в скалистых горах.       

Юность жестокий  город  проглотил,   

Молодость  пала в тяжелых боях.             

Потом  череда могильных холмов,     

И ярмо, ярмо, ярмо за  ярмом.   

Все равно живу, прохожу  свой  путь,   

И мысли волной, одна  за другой,   

О том, что утрат   никак  не  вернуть.           

 Но это судьба.  Я  верю, пройдет,               

 Все  будет, как в песне  народной поют.

«Несчастье  своей  же дорогой  уйдет»,

 И счастье  вернется,  и смех,  и уют.

 

Перевод  Самвела  Арутюняна.Ванадзор.  16.08.2023.

 

Այսպես պատահեց և այսպես եղավ`

Իմ մանկությունը մեռավ լեռներում,

Պատանությունս քաղաքում մեռավ,

Ջահելությունս թեժ կռիվներում:

Երեք հողաթումբ մաշելուց հետո,

Եվ քանի՜-քանի ծանր եզնալուծ

Քաշելուց հետո դեռ ապրում եմ ես,

Ննջում, արթնանում, նստում եմ մոլոր

ՈՒ միտք եմ անում, որ կորածն, ավա՜ղ,

Անդարձ է կորել: Բայց առաջվա պես

Հավատում եմ դեռ, որ իմ ու ձեր տան

«Ձախորդ օրերը կգան ու կերթան»,

Եվ մի օր կգան երջանիկ օրեր: