Амо Сагиян. Вечерело

                                                         Вечерело…                  Амо Сагиян

Вечерело, позднее    застолье

на носу. 

Грусть  моя  печальным  шагом

Перешла  в  слезу.

                                                                                                        

На  безропотные  плечи кровель                                                       

И стогов

Сели    сдобный    небосвод 

 С куцею  луной.

 

За столом  царили  нравы     

Дедов и отцов.                                                                       

Молодежь  держалась  чинно,         

Сохранив  лицо.                 

 

Во дворе  звенела упряжь

Нашего вола.

Значит  дед  уже  вернулся,

Ужинать  пора.         

 

Дед торжественно садился,       

Глубоко  вздыхал.

Выдох  запахом  соцветий     

Воздух   наполнял.

 

Бабушкин  половник старый     

Появлялся   сразу.

Ложки  громко  суетились

И  уже  не праздно.

 

Пар молочный  поднимался

Прямо  к  потолку.   

Белым  бисером  ложась,

Разгонял тоску.

 

Доедали   суп  молочный,     

Лаваш и укроп.

Все  семейство  трудовое,

Жнец  и хлебопек.

 

Время  стерло  всех под корень       

Рода  моего.

Остался  я ,  один как  перст,     

И больше  никого.

 

Вечерело, позднее    застолье   

на носу. 

Грусть  моя  печальным  шагом

Перешла  в  слезу.

 

Перевел     Самвел  Арутюнян        Ванадзор.        28.05.2023.

 

Համո  Սահյան

ՕՐԸ ՄԹՆԵՑ

Օրը մթնեց, ժամն է արդեն 

Իրիկնահացի,

Տխրությունս կամաց-կամաց 

Փոխվում է լացի:

 

Իջնում էին խոհուն, խոնարհ  

Դեզերի ուսին 

Մի կաթնահունց երկնակամար,

Մի ծերատ լուսին:

 

Մեկը մեկից ամաչելով,

Եվ զուսպ, և հավաք,

Նստում էին մերոնք կարգով-

Կրտսեր ու ավագ:

 

Նստում էին և սպասում 

Մինչև պապը գար,

Մինչև բակում Ծաղիկ եզան 

Զանգը ծլնգար:

 

Պապը գալիս, սուփրի գլխին 

Նստում էր շուքով,

Եվ լցվում էր տունը դաշտի    

Բույր ու շշուկով...

 

Ու երբ տատս ձեռքն էր առնում 

Շերեփը իր հին,

Գդալները բնազդաբար    

Աղմկում էին:

 

Թանապուրի տաք գոլորշին 

Գերանին առնում 

Եվ սյունն ի վար գլոր-գլոր 

Ուլունք էր դառնում:

 

Վայելում էր տաք թանապուր,

Լավաշ ու սամիթ 

Աշխարավոր մի գերդաստան՝ 

Պարզ ու միամիտ...

 

Հիմա այդ մեծ գերդաստանից 

Ոչ մեկը չկա...

Ես եմ մնում լոկ իբրև հուշ 

Եվ իբրև վկա:

 

Օրը մթնեց, ժամն է արդեն 

Իրիկնահացի,

Տխրությունս կամաց-կամաց 

Փոխվում է լացի:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                           

                                   

 

Самвел Арутюнян, поэтический перевод, 2023

Сертификат Поэзия.ру: серия 3924 № 175216 от 28.05.2023

0 | 0 | 295 | 28.11.2024. 18:52:57

Произведение оценили (+): []

Произведение оценили (-): []