
Расцветала заря
На черешнях в саду,
Обвивала монистами нивы…
Ты пришла… Отошла…
И дороги ведут
Тенью образ родной, молчаливый.
А ты помнишь? Иль нет?
Утро давнего дня?
Помнишь, зори вставали над краем?
Песней сказок-надежд
Ты была для меня, —
Мама!.. мама моя дорогая!..
Разве думал? Иль, может,
То было во сне,
Как ты встретишь и стирку затеешь?..
Мне писала сестра:
«Приезжай по весне,
Может, маму увидеть успеешь?»
Помню… Осень была…
За больничным окном
Тополей шелестящие кроны…
Грудь тебе я покрыл
На прощанье венком
И заплакал, бедой потрясённый.
Две слезинки упали
На мамин висок…
И на образ иссохший и строгий…
Слышал голос: — Иди!
Не печалься, сынок, —
Позовут тебя к жизни дороги!
Я в молчанье стоял
Под больничным окном…
Ветер тени сплетал кружевами.
И казалось, что этот
Для смерти венок
Был последним подарком для мамы.
И пошёл я туда,
Где сияет лазурь, —
На простор золотистый предвешний,
Чтоб душою гореть
В море жизненных бурь,
Беларуси дарить свои песни!..
Расцветала заря…
Догорала в саду…
Тихо гасли осенние зори.
Ты пришла, отошла,
И дороги идут…
И челны отплывают в просторы.
А ты помнишь? Иль нет?
Утро давнего дня?
Золотые зарницы над краем?
Песней сказок-надежд
Ты была для меня, —
Мама, мама моя дорогая!
З студэнцкага дзённіка
Расцвітала зара
На чарэшнях ў гаі,
Спавівала маністамі нівы…
Ты прыйшла… Адышла…
І на сцежках страі,—
Сцень у вобразе ціхім, маўклівым…
А ці помніш? Ці не?
А ці помніш той дзень?
Зоры ціха шасцелі над краем,
Ты была для мяне
Песняй казак-надзей,—
Маці!.. маці мая дарагая!..
І ці думаў? Ці сніў,
Што сустрэнеш мяне,
Чыста вымыеш заўтра кашулю?..
Мне пісала сястра:
«Прыязджай па вясне,
Калі хочаш пабачыць матулю?»
Помню… Восень была…
За бальнічным акном,
За вакном шалясцелі таполі.
Як на грудзі твае
Палажыў я вянок
І заплакаў глыбока ад болю…
Дзве слязінкі упалі
На матчыну скронь…
На сухотнае ўпалі аблічча…
Чуў твой голас: — Ідзі!
Майго сэрца не крой —
Цябе сцежкі да жыцця паклічуць!
Я маўклівы стаяў
Прад бальнічным акном…
Пасцілаліся сцені-карункі.
І здавалася мне
Што для смерці вянок
Быў апошнім маім падарункам.
І пайшоў я у свет,
Ў агнясветны прасцяг,—
Ў залатыя прасторы прадвесня,
Как душою гарэць
Ў бурным моры жыцця,
Беларусі дарыць свае песні!..
Расцвітала зара…
Дагарала ў гаі…
Ціха гаслі асеннія зоры,
Ты прыйшла, адышла,
І на сцежках страі…
І чаўны адплываюць ў прасторы.
А ці помніш? Ці не?
А ці помніш той дзень?
Залатыя зарніцы над краем?
Ты была для мяне
Песняй казак-надзей,
Маці, маці мая дарагая!
1927
Комментариев пока нет. Приглашаем Вас прокомментировать публикацию.